ΤΗ ΚΑ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Τιμοθέου τού εν Συμβόλοις.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. δ'

Ώ τού παραδόξου θαύματος

Πάτερ θεόφρον Τιμόθεε, δι' εγκρατείας πολλής, καί συντόνου δεήσεως, τών παθών σκιρτήματα, παντελώς εξηφάνισας, καί απαθείας χάριν δεξάμενος, δοχείον ώφθης τού θείου Πνεύματος, όθεν τά πνεύματα, απελαύνεις πάντοτε τά πονηρά, ζών καί μετά θάνατον, θεομακάριστε.

Πάτερ θεόφρον Τιμόθεε, τού Αβραάμ μιμητής, αψευδής εχρημάτισας, θεραπεύων πάντοτε, τούς πρός σέ καταφεύγοντας, Ιώβ εκτήσω τό εν τοίς πόνοις στερρόν, Δαυίδ τό πράον ανατεινόμενος, βίον ισάγγελον, επί γής διήνυσας, τών ορεκτών, έφθασας τό έσχατον, υπέρ ημών δυσωπών.

Πάτερ Ιερέ Τιμόθεε, τής σωφροσύνης εικών, εγκρατείας υπλοδειγμα, ευσεβείας, ίνδαλμα, καί πηγή κατανύξεως, ορθοδοξίας έρεισμα άσειστον, τών ιαμάτων ρείθρον αέναον, ήλιος άδυτος, τέκνον θείας χάριτος, καί Μοναστών, ώφθης εγκαλλώπισμα, σεβασμιώτατε.

Δόξα… Καί νύν... Θεοτοκίον

Όλος ο βίος μου άσωτος, η δέ ψυχή ασελγής, καί τό σώμα παμμίαρον, καί ο νούς ακάθαρτος, καί τά έργα παμβέβηλα, καί όλος όντως ειμί υπεύθυνος, τής καταδίκης καί κατακρίσεως, πού νύν πορεύσομαι, καί πρός τίνα φεύξομαι, ειμή πρός σέ; Δέσποινα σπλαγχνίσθητι καί δεύρο σώσόν με.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ω τού παραδόξου θαύματος! ώ μυστηρίου φρικτού! ώ φρικτής εγχειρήσεως! η Παρθένος έλεγεν, εν Σταυρώ ως εώρακεν, εν μέσω δύο ληστών κρεμάμενον, όν ανωδίνως φρικτώς εκύησεν, έκλαιε λέγουσα, Ο' ίμοι Τέκνον φίλτατον! πώς ο δεινός, δήμος καί αχάριστος, Σταυρώ προσήλωσε;

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, λέγεται ο Κανών, ού η Ακροστιχίς.

Σέ τών Μοναστών τό κλέος μέλπω μάκαρ.

Άνευ τών Θεοτοκίων.

Θεοφάνους

Ωδή α'  Ήχος πλ. δ’

Ο Ειρμός

«Άσωμεν ωδήν τώ Θεώ, τώ εκ πικράς δουλείας, Φαραώ ρυσαμένω Ισραήλ, καί εν πυρίνω στύλω, καί φωτός νεφέλη καθοδηγήσαντι, ότι δεδόξασται».

Σέ τόν νοητόν αστέρα, τόν εν τώ ύψει Πάτερ, τής εγκρατείας αναλάμψαντα φαιδρώς, καί τών πιστών καρδίας καταυγάζοντα, μάκαρ Τιμόθεε, ανευφημούμεν αεί.

Έχων πρός Θεόν εκτενές, τής διανοίας όμμα, τής τιμελείας τόν ύπνον, εκ ψυχής απετινάξω Πάτερ, καί ναός εγένου θείου Πνεύματος, καί αγιάσματος τόπος Τιμοθεε.

Τάς τού πονηρού μηχανάς, τή ταπεινώσει Πάτερ, συμπεφραγμένος διήλθες αβλαβώς, καί πρός Θεόν υψώθης, καί αυτού τή δόξη διά παντός, εντρυφάς μάκαρ Τιμόθεε.

Θεοτοκίον

Τήν ανερμηνεύτως Θεόν, τόν Ποιητήν τών όλων, εν τή γαστρί συλλαβούσαν, καί σαρκί ως αληθώς τεκούσαν Θεοτόκον Κόρην, καί παρθενεύουσαν, ύμνοις Τιμήσωμεν.

Ωδή γ'  Ο Ειρμός

«Στερέωμά μου Σωτήρ υπάρχεις, καταφυγή μου καί δύναμις, σαλευθείσαν τήν καρδίαν μου, στερέωσον εις τόν φόβον σου, ότι ουκ έστιν άγιος, ως σύ ο Θεός ημών».

Οικτείρων πάντας τή συμπαθεία, άλλος Αβραάμ εχρημάτισας, δεξιούμενος τούς πάντοθεν, παραβάλλοντας ώ Τιμόθεε, καί δι' αυτών τόν πάντων, θεραπεύων Θεόν.

Νεκρώσας μέλη τά επί γής σου, Πάτερ ώς φησιν ο Απόστολος, τής ζωής τής επουρανίου, συμμέτοχος αναδέδειξαι, εν ή τών τιμώντων σε, αεί μέμνησο.

Άνατολή σου τών έργων Πάτερ, ήλιος γεγένησαι άδυτος, ταίς ακτίσι τών αγώνων, τά πέρατα καταυγάζων αεί, καί τών δαιμόνων λύων τήν σκοτόμαιναν.

Θεοτοκίον

Αγνή Παρθένε τού Βασιλέως, τών βασιλευόντων Γεννήτρια, τάς σειράς μου τών πταισμάτων, διάρρηξον καί οδήγησον, πρός μετανοίας τρίβους ταίς πρεσβείαις σου.

Κάθισμα  Ήχος πλ. δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Παρθένος τώ σώματι σύ αναδέδειξαι, πιστώς τώ ποιήσαντι, σύ πεφανέρωσαι, Πατήρ ημών Όσιε, όθεν καί συνευφραίνη, ταίς φρονίμοις Παρθένοις, πίστει δέ συγχορεύεις, τοίς οσίοις Πατράσιν, ημίν δέ επεφάνης βρύων τά θαύματα.

Θεοτοκίον

Ταχύ προκατάλαβε, πρίν δουλωθήναι ημάς, εχθροίς βλασφημούσί σε, καί απειλούσιν ημίν, Χριστέ ο Θεός ημών, άνελε τώ Σταυρώ σου, τούς ημών πολεμούντας, γνώτωσαν πώς ισχύει, Ορθοδόξων η πίστις, πρεσβείαις τής Θεοτόκου μόνε φιλάνθρωπε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Παρθένε πανάμωμε, Μήτηρ Χριστού τού Θεού, ρομφαία διήλθέ σου, τήν παναγίαν ψυχήν, ηνίκα σταυρούμενον, έβλεψας εκουσίως, τόν Υιόν καί Θεόν σου, όν περ ευλογημένη, δυσωπούσα μή παύση, συγχώρησιν πταισμάτων, ημίν δωρήσασθαι.

Ωδή δ'  Ο Ειρμός

«Εξ όρους κατασκίου, Λόγε ο Προφήτης, τής μόνης Θεοτόκου, μέλλοντος σαρκούσθαι, θεοπτι κώς κατενόη σε καί εν φόβω, εδοξολόγει σου τήν δύναμιν».

Σύ ταίς προσευχαίς, αεί ωχυρωμένος, τά τών νοητών, εχθρών τόξα καί βέλη, ώς περ νηπίων τοξεύματα ελογίσω, Πάτερ αοίδιμε Τιμόθεε.

Τόν τής πρός ημάς, Χριστού οικονομίας, σχέσει προσκυνών, θεόφρον χαρακτήρα, πείραν υπέστης μαστίγων υπό τών τούτον, απαρνουμένων ώ Τιμόθεε.

Ως τις ανδριάς, ασάλευτος υπήρξας, εν τή πρός Θεόν, αεί δοξολογία, μηδ' οπωσούν αναπαύσεως εν ταίς ταύτης, ώραις μετέχων ώ Τιμόθεε.

Θεοτοκίον

Νέον επί γής, εγέννησας Παιδίον, τόν εκ τού Πατρός, πρό πάντων τών αιώνων, γεγεννημένον αρρεύστως, Μήτερ αγία, Χριστιανών η επανόρθωσις.

Ωδή ε'  Ο Ειρμός

«Τόν ζόφον τής ψυχής μου, διασκέδασον φωτοδότα, Χριστέ ο Θεός, ο τό αρχέγονον σκότος διώξας τής αβύσσου, καί δώρησαί μοι τό φώς τών προσταγμάτων σου Λόγε, ίνα ορθρίζων δοξάζω σε».

Νοί κεκαθαρμένω, παρεστώς τή Τριάδι μακάριε, καί ταίς εκείθεν ακτίσι πυρσευόμενος Πάτερ, τούς εν σκότει ημάς κινδυνεύοντας, τών ψυχικών παθημάτων, φωτίζεις εκάστοτε.

Τήν σάρκα εγκρατεία, τήν ψυχήν απαθεία κοσμούμενος, τού Βασιλέως των όλων, θεράπων εγνωρίσθης, καί παρ' αυτού εναργείς, τάς τών θαυμάτων εδέξω, Τιμόθεε χάριτας.

Ου γνώμη περιέργω, αλλ' απλάστω καρδία αιτήσασα, η προσελθούσά σοι στείρα, διά πιστού οικέτου, εύτεκνος δείκνυται εξ ατεκνίας, υμνούσα Χριστόν τόν Θεόν ημών.

Θεοτοκίον

Οικήσας εν γαστρί σου, ο οικών εν υψίστοις, σέ απειργάσατο, ουρανών πλατυτέραν, Μαρία Θεοτόκε, όν υπέρ πάντων ηιμών ως αγαθή, μή ελλίπης πρεσβεύειν Θεόνυμφε.

Ωδή ς’  Ο Ειρμός

«Ιλάσθητί μοι Σωτήρ πολλαί γαρ αι ανομίαι μου, καί εκ βυθού τών κακών, ανάγαγε δέομαι, πρός σέ γάρ εβόησα, καί επάκουσόν μου, ο Θεός τής σωτηρίας μου».

Καλώς σου διατηρών, τό παρθενίας αξίωμα, εν όλη σου τή ζωή, γυναίω ουδέ ποτε, κατ' όψιν συνέτυχες, τήν εκ τούτου βλάβην, παντελώς αποκρουσάμενος.

Λιμένι τώ νοητώ, εγκαθωρμίσθης τοίς κύμασι, τών ηδονών μη βραχείς, παμμάκαρ Τιμόθεε, αλλά ταίς τού Πνεύματος, ζωηφόροις αύραις, ευπλοήσας, Παναοίδιμε.

Εμάκρυνας ψαλμικώς, εν όρεσι διαιτώμενος, καί ταίς ερήμοις αεί, σοφέ αυλιζόμενος, έως ού εισήλασας, είς Θεού τήν πόλιν, τήν ουράνιον Τιμόθεε.

Θεοτοκίον

Ονώτοις χερουβικοίς, απεριγράπτως καθήμενος, περιγραπτώς εν τή σή, κοιλία ενώκησε, σαρκί ου θεότητι, καί εκ σού προήλθε, διασώζων με Πανάμωμε.

Κοντάκιον  Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Ως αστήρ πολύφωτος εκ τής Εώας, αναλάμψας ηύγασας, εν ταίς καρδίαις τών πιστών, τάς αρετάς τών θαυμάτων σου, θαυματοφόρε θεόφρον Τιμόθεε.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΑ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού εν αγίοις Πατρός ημών Τιμοθέου τού εν Συμβόλοις.

Στίχοι

·        Καί ζώντα Τιμόθεε καί τεθνηκότα,

·        Τιμά Θεός ζώντων σε καί τεθνηκότων.

·        Εικάδι Τιμόθεον πρώτη κατά σήμα κάλυψεν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Ευσταθίου, Πατριάρχου Αντιοχείας τής μεγάλης.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού εν αγίοις Πατρός ημών Γεωργίου, Επισκόπου Αμάστριδος.

Στίχοι

·        Ο Γεώργιος, καί λιπων τό σαρκίον,

·        Πολλοίς γεωργεί ψυχικήν σωτηρίαν.

Τή αυτή ημέρα, ο εν αγίοις Πατήρ ημών Ιωάννης, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ο από Σχολαστικών, εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

·        Χριστού τέθνηκας ο Σχολαστικός θύτης,

·        Καί τών μακρών σου νύν σχολήν άγεις πόνων.

Τή αυτή ημέρα, ο άγιος Ζαχαρίας, Πατριάρχης Ιεροσολύμων, εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

·        Μακάριος εί καί θανών Ζαχαρία,

·        Ζαχαρία πρόεδρε γής μακαρίας.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός ελέησον καί σώσον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'  Ο Ειρμός

«Ο δι' Αγγέλου Παίδας, εκ πυρός διασώσας, καί τήν βροντώσαν κάμινον, μεταβαλών εις δρόσον, ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών».

Σβέσας παθών τήν φλόγα, τών δακρύων τή δρόσω, χάριν θαυμάτων έβλυσας, δι' ών αποκαθαίρεις τούς μολυσμούς, τών παθημάτων Τιμόθεε.

Μακαρισμού τού θείου, άψευδώς τετύχηκας, τήν τών πραέων Όσιε, κληρονομήσας χώραν, καί τής χαράς τών εκλεκτών εμφορούμενος.

Λύσιν αμαρτημάτων, τοίς τελούσιν εκ πόθου, τό ιερόν μνημόσυνον, τής μεταστάσεώς σου, ως παρρησίαν ευρηκώς, Παμμάκαρ αίτησαι.

Θεοτοκίον

Λελυτρωμένοι πάντες, τής αρχαίας κατάρας, τώπαναγίω τόκω σου, ευλογημένη, σέ ευλογούμεν Θεοτόκε αμίαντε.

Ωδή η'  Ο Ειρμός

«Ο στεγάζων έν ύδασι, τά υπερώα αυτού, ο τιθείς θαλάσση όριον ψάμμον, καί συνέχων τό πάν, σέ υμνεί ήλιος, σέ δοξάζει σελήνη, σοί προσφέρει ύμνον πάσα κτίσις, τώ Δημιουργώ καί κτίστη εις τούς αιώνας».

Παθοκτόνος γεγένησαι, δι' εγκρατείας πολλής, καί συντόνου Πάτερ τής αγρυπνίας, αναβάσεις αεί, αρετών Όσιε, μελετών εν καρδία, καί εκ δόξης βαίνων επί δόξαν, τής ατελευτήτου, ζωής καί αφθαρσίας.

Ως θυμίαμα Όσιε, τάς προσευχάς σου Θεώ, τώ καθαρωτάτω, σύ προσενέγκας καθαράς εκ ψυχής, θείαν ενέργειαν, παρ αυτού εκομίσω τών θαυμάτων, δαίμονας ελαύνειν, καί τάς τών ανθρώπων ιάσθαι ασθενείας.

Μισοπόνηρος άκακος, καί συμπαθής καί πραϋς, καί δικαιοσύνη κεκοσμημένος, Πάτερ γέγονας, όσιος, άμεμπτος, απεχόμενος πάσης αδικίας, στύλος Mοναζόντων, όθεν σε τιμώμεν, Πιστοί είς τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Μόνην σε εξελέξατο, τήν καλλονήν Ιακώβ, τού Πατρός ο Λόγος, καί σού εν μήτρα κατεσκήνωσε, καί ως ηυδόκησεν, υπέρ πάντας ωραίος τούς ανθρώπους, Πάναγνε προήλθε, τήν αμαυρωθείσαν, ημών καθαίρων φύσιν.

Ωδή θ'  Ο Ειρμός

«Ευλογητός Κύριος, ο Θεός τού Ισραήλ, ο εγείρας κέρας σωτηρίας ημίν, εν οίκω Δαυϊδ τού παιδός αυτού, εν οίς επεσκέψατο ημάς, ανατολή εξ ύψους, καί κατεύθυνεν ημάς, εις οδόν ειρήνης».

Αγιωσύνης τέμενος, κατανύξεως πηγή, συμπαθείας ρείθρον, ανεδείχθης Σοφέ, αγάπης τό άπειρον πέλαγος, Κυρίου θεράπων αψευδής, καί ουρανοπολίτης, καί Αγγέλων σύσκηνος, καί θαυμάτων βρύσις.

Κατακαυχάσθαι έλεον, Πάτερ κρίσεως ειδώς, ου παρείδες ξένον, αλλά πάσι χρηστώς, τά σπλάγχνα διήνοιξας Όσιε, πατήρ χρηματίσας ορφανών, καί τών χηρών προστάτης, καί γυμνών αμφίασις, καί τροφή πεινώντων.

Από τής γής εχώρησας, πρός τόν ουρανόν, ένθα είχες έτι περιών εν σαρκί, καλώς τό πολίτευμα Όσιε, ημίν ίλασμόν αμαρτιών, πρεσβεύων δωρηθήναι, τοίς πιστώς τιμώσί σου, τήν Aγίαν μνήμην.

Ρείθρα ημίν εκάστοτε, η τιμία σου σορός, ιαμάτων Πάτερ αναβλύζει, παθών εκχύσεις παντοίων ξηραίνοντα, καί πάσαν αρδεύοντα ψυχήν, πρός ευκαρπίαν θείαν, Ιερέ Τιμόθεε, τού Χριστού θεράπον.

Θεοτοκίον

Ρήμασι σοίς επόμεναι, γενεαί τών γενεών, Μακαρία σέ μακαριούσιν αεί, Θεόν γάρ τόν όντως μακάριον, εκύησας άχραντε Αγνή, τόν πάντας μακαρίους, τούς αυτώ δουλεύοντας, αψευδώς ποιούντα.

Καί η λοιπή τού Όρθρου Ακολουθία, κατά τήν τάξιν, καί Απόλυσις